बौद्ध धर्माबद्दल माहिती – बुद्धधर्माचा सिद्धांत, पंचशील, त्रिपिटक व इतर महत्वाची माहिती

बौद्ध धर्माबद्दल माहिती

बौद्ध धर्माबद्दल माहिती: बौद्ध धर्म हा जगातील सर्वात महान धर्मांपैकी एक आहे जो बुद्धाच्या शिकवणुकीतून विकसित झाला आहे. त्यांची शिकवण बौद्ध परंपरेचा आधार आहे. बौद्ध धर्म हा भारतातील श्रमण परंपरेतून निर्माण झालेला धर्म आणि तत्वज्ञान आहे. त्याचे संस्थापक भगवान बुद्ध (गौतम बुद्ध) होते. महाराष्ट्रात बौद्ध धर्माचा प्रचार व प्रसार सातवाहन काळात फार मोठ्या प्रमाणात झाला. नाग लोकांनी धर्मप्रचारास प्राणांची बाजी लावून दिली होती. हजारो बुद्ध लेणी कोरल्या गेल्या. सिद्धांच्या माध्यमातून नाथांपर्यंत आणि नाथांपासून वारकरी संप्रदायापर्यंत बौद्धधम्म झिरपत गेला. बौद्ध धर्म हा महाराष्ट्रात सातव्या शतकापर्यंत मोठ्या प्रमाणावर प्रचलित होता. आज, बौद्ध धर्माच्या तीन मुख्य संप्रदान – थेरवाद, महायान आणि वज्रयान आहेत. बौद्ध धर्म 350 दशलक्षाहून अधिक लोक पाळतात आणि जगातील चौथा सर्वात मोठा धर्म आहे. आज या लेखात आपण बौद्ध धर्माबद्दल माहिती पाहणार आहे.

भगवान गौतम बुद्ध

गौतम बुद्ध (563 BC – 483 BC) बौद्ध धर्माचे संस्थापक कपिलवस्तु (सध्याचे नेपाळ) जवळ लुंबिनी येथे राजकुमार सिद्धार्थ म्हणून जन्मले.

• ते शुद्धोधन आणि महामाया यांचा पुत्र होते. त्यांचे वडील शाक्य वंशाचे प्रमुख होते आणि त्यामुळे ते ‘शाक्यमुनी’ म्हणूनही ओळखले जाऊ लागले.
• त्यांना जन्म दिल्यानंतर किंवा सात दिवसांनी त्याची आई मरण पावली. म्हणून त्यांचे पालनपोषण त्यांच्या मावशी प्रजापती गौतमी यांनी केले म्हणून त्यांचे नाव ‘गौतम’ आहे.
• त्यांचा विवाह यशोधराशी झाला आणि त्यांना राहुल हा मुलगा झाला. वयाच्या 29 व्या वर्षी त्यांनी तपस्वी होण्यासाठी घर सोडले. या घटनेला महाभिष्कक्रमण म्हणतात.
• जेव्हा बुद्धाने माणसाच्या चार वेगवेगळ्या अवस्था पाहिल्या तेव्हा बुद्धाच्या मनात त्यागाची कल्पना आली. माणसाच्या चार वेगवेगळ्या अवस्था म्हणजे आजारी माणूस, म्हातारा, प्रेत आणि तपस्वी होय.
• त्यांनी सात वर्षे भटकंती केली आणि वयाच्या 35 व्या वर्षी निरंजना नदीच्या काठावर असलेल्या पिंपळाच्या झाडाखाली किंवा अंजीरच्या झाडाखाली ध्यान करत असताना त्यांना उरुवेला येथे ज्ञान प्राप्त झाले. हे झाड पुढे ‘बोधीवृक्ष’ आणि बिहारमध्ये बोधगया म्हणून ओळखले जाऊ लागले.
• सारनाथ येथे, बुद्धांनी वाराणसीजवळ आपला पहिला उपदेश दिला आणि हा कार्यक्रम धर्मचक्र प्रवर्तन किंवा धम्मचक्कप्पवत्तन म्हणून ओळखला जातो.
• इ.स.पूर्व 483 मध्ये उत्तर प्रदेशातील कुशीनगर येथे त्यांचा मृत्यू झाला. ही घटना महापरिनिर्वाण म्हणून ओळखली जाते. आम्ही तुम्हाला सांगतो की ‘बुद्ध’ या शब्दाचा अर्थ ‘ज्ञानी’ असा होतो.
• महावीर जैन, राजे प्रसेनजीत, बिंबिसार आणि अजातशत्रु हे बुद्धाचे काही महत्त्वाचे समकालीन होते.
• असे म्हटले जाते की भारतात बौद्ध धर्माची सुरुवात 2,600 वर्षांपूर्वी जीवनपद्धती म्हणून झाली ज्यामध्ये व्यक्तीचे परिवर्तन करण्याची क्षमता होती.

बौद्ध संगिती

बुद्धधर्माचा सिद्धांत

भगवान गौतम बुद्धांनी आपल्या अनुयायांना सांसारिक सुखसोहळा, कठोर परित्याग आणि संन्यास या दोन टोकाच्या गोष्टी टाळण्यास सांगितले.

• त्यांनी ‘मध्यम मार्ग’ किंवा ज्या मध्यम मार्गाचा अवलंब केला जायचा आहे, त्याचे प्रतिपादन केले.
• बुद्धाच्या मते, प्रत्येकजण आपल्या जीवनातील आनंदासाठी जबाबदार होता.
• चार उदात्त सत्ये आणि आठ पदरी मार्गात त्यांची मुख्य शिकवण अंतर्भूत आहे.

बौद्ध धर्मातील प्रमुख 04 उदात्त सत्य

बौद्ध धर्माचे सार हेच ज्ञानप्राप्ती आहे. दु:ख हे केवळ वास्तविक वेदनांपुरते मर्यादित नाही तर गोष्टी अनुभवण्याच्या क्षमतेपर्यंत देखील आहे. बौद्ध धर्मात, कोणताही सर्वोच्च देव किंवा देवता नाही. बुद्धाच्या शिकवणीचे अंतिम ध्येय निर्वाण प्राप्ती हे होते. त्यांनी कर्म आणि अहिंसेवर भर दिला. 

1. संसार दु:खाने भरलेला आहे.
2. इच्छा हे सर्व दुःखाचे मूळ आहे.
3. इच्छेवर विजय मिळवून दुःखावर विजय मिळवता येतो.
4. अष्टांगिक मार्गाचा अवलंब करून इच्छांवर विजय मिळवता येतो

बौद्ध धर्मातील अष्टांगिक मार्ग

बौद्ध धर्मातील अष्टांगिक मार्ग खालीलप्रमाणे आहेत.

1. सम्यक् दृष्टी:- निसर्ग नियमाविरुद्ध कोणतीही गोष्ट होऊ शकते ही गोष्ट न मानणे.
2. सम्यक् संकल्प:- म्हणजे योग्य निर्धार, विचार.
3. सम्यक् वाचा:- करुणायुक्त व सत्यपूर्ण वाचा (बोल) ठेवण्याचा प्रयत्न करणे.
4. सम्यक् कर्मान्त:- उत्तम कर्म म्हणजे योग्य कृत्ये करणे.
5. सम्यक् आजीविका:- वाईट मार्गाने आपली उपजीविका न करता ती सन्मार्गानेच करणे.
6. सम्यक् व्यायाम:- वाईट विचार निर्माण झाल्यास त्याचा त्वरित नाश करणे.
7. सम्यक् स्मृती:- तात्त्विक गोष्टींचे स्मरण करून चित्तास (मनाला) जागृत ठेवणे.
8. सम्यक् समाधी:- कोणत्याही वाईट विकारांना स्पर्श होऊ न देता दुष्ट प्रवृत्तींपासून मन अलग ठेवून चित्त प्रसन्न आणि शांत ठेवणे

बौद्ध धर्म ग्रंथ

बौद्ध धम्मातील पंचशील

पंचशील ही बौद्ध धम्मातील एक आचरण नियमावली आहे. सामान्यत: पाच तत्त्वांना पंचशील म्हणून संबोधले जाते. पंचशील हे पाच नियम आहेत, पाच गुण आहेत. बुद्धांनी सामान्य माणसाकरिता आपल्या शरिरावर नियत्रंण ठेवण्यासाठी व शाब्दिक कृती नियंत्रित करण्यासाठी, त्यापासून परावृत्त होण्याकरीता हे पाच गुण सांगितले आहेत. खालिल पाच शीलांची शिकवण तथागत बुद्धांनी आपल्या शिष्यांना दिली होती. सामान्यत: जगातील सर्व बौद्ध पाच ही शीलाचे पालन करतात. बौद्ध धम्मातील पंचशील खालीलप्रमाणे आहेत.

1. अस्तेय
2. अहिंसा
3. ब्रह्मचर्य
4. सत्य
5. मादक द्रव्य विरति

बौद्ध धम्मातील त्रिपिटक

त्रिपिटक हा बौद्ध धर्मीयांचा प्रमुख व महत्त्वाचा धर्मग्रंथ आहे. इ.स.पू. 100 ते इ.स.पू. 500 या दरम्यान, मौर्य राजवंशाच्या कार्यकाळात या ग्रंथांची निर्मिती झाली. त्रिपिटक हा ग्रंथ पाली भाषेत लिहिला गेलेला एक ग्रंथसमूह असून तो तीन पेट्यांत किंवा हिश्श्यांत विभागला गेला आहे. त्रिपिटकाचे तीन विभाग विनयपिटक, सुत्तपिटक व अभिधम्मपिटक. या तीन पिटकांमुळे या ग्रंथाला ‘त्रिपिटक’ हे नाव पडले.

विनयपिटक – बौद्ध धर्माचे विनयपिटक बौद्ध संघाच्या नियमांचे वर्णन करते. उपली हे विनय पिटकाचे लेखक होते. विनय पिटक हा भारताचा 2500 वर्षांचा संपूर्ण सभ्यता आणि आध्यात्मिक इतिहास आहे. बुद्धाचा धम्म आणि संघ ज्या नियमांवर बांधला गेला आहे. या अनोख्या पुस्तकाची प्रत मिळवण्यासाठी चिनी प्रवासी ह्युएन त्सांग यांना पाटलीपुत्र ते मध्य प्रदेश आणि परत मध्य प्रदेश ते पाटलीपुत्र असा एक हजार किलोमीटरचा पायी प्रवास करावा लागला. माहितीसाठी, आम्ही तुम्हाला सांगतो की, भिक्षू आणि नन्ससाठी नमूद केलेल्या नियमांसोबतच, या पुस्तकाने संपूर्ण मानवतेसाठी ती अमूल्य जीवनमूल्ये जतन केली आहेत, जी आज आणि येणाऱ्या उद्याच्या हरवलेल्या माणसाला मार्गदर्शन करत राहतील.
सुत्तपिटक– सुत्तपिटक हा देखील बौद्ध धर्माचा ग्रंथ आहे. त्रिपिटकाच्या तीन भागांपैकी हा एक भाग आहे. माहितीसाठी, आम्ही तुम्हाला सांगतो की सुत्त पिटकात भगवान बुद्धांची तत्त्वे एकत्रित केली आहेत. सुत्त पिटक 5 शरीरात विभागलेले आहे. यामध्ये तुम्हाला लघुकथा, गद्य संवाद इ. सुत्त पिटकामध्ये 10,000 हून अधिक सूत्रे आहेत.
अभिधमपिटक – अभिधंपिटकमध्ये 7 पुस्तके आहेत. 07 पुस्तकांची नावे खालीलप्रमाणे आहेत.

• धम्मसंगनी
• धातुकथा
• कथावत्यु
• पट्ठान
• तक
• पुग्गलपंजति
• व्यवधान

बौद्ध कला

बौद्ध कलेचा उगम भारतामध्ये इ.स.पू. तिसऱ्या शतकामध्ये झाला आणि त्यानंतर सु. दीड हजार वर्षांच्या काळात ही कला प्रायः सर्व आशिया खंडात पसरली. जेथे जेथे बौद्ध धर्म पोहोचला, तेथे तेथे बौद्ध कला पोहोचली व तिचा परिपोष झाला. चीनसाररख्या ज्या देशातून पूर्वीपासून समृद्ध अशी सांस्कृतिक परंपरा होती, तेथील बौद्ध कलेला प्रादेशिक विशेष लाभले; तसेच कालिक गुणधर्मही प्राप्त झाले. या संभारातही काही समान सूत्रे सांगता येतील.

वास्तुकला, मूर्तिकला व चित्रकला या तीनही कलाप्रकारांत बौद्ध कलेचा आविष्कार झाला. स्तूप (उदा., सांचीअमरावती, बोरोबूदूर); चैत्य व विहार हे बौद्ध कलेचे वास्तुविशेष होत. शैलशिल्पे-डोंगरात कोरलेली मंदिरे व मठ –ही बौद्ध कलेइतकी मोठ्या प्रमाणावर आणि इतक्या प्रभावीपणे अन्य कोणत्याच कलापरंपरेत वापरलेली नाहीत. म्हणून शैलशिल्प हा बौद्ध कलेचा सगळ्यात ठळक असा विशेष म्हणून सांगता येतो (अजिंठा, बामियान). हीनयान पंथीयांनी प्रार्थना-मंडप उभारले; तर महायान पंथीयांनी बुद्धमूर्तीसाठी देवालये बांधली अथवा खोदली. बोद्धधर्मीयांनी बांधलेल्या अतिप्राचीन वास्तू आज जवळपास अस्तित्वात नाहीत.

हीनयान काळातील सर्व मूर्तिकाम वास्तूच्या आश्रयाने, वास्तूच्या सजावटीसाठी निर्माण झाले. जातककथा (भारहूत) व बुद्धचरित्र (अमरावती) लोकांसमोर ठेवणे, हा या मूर्तिकामाचा उद्देश होता. ते करीत असताना कलाकारांनी तत्कालीन जीवनाचे बहारदार दर्शन घडविले आहे. त्यातील मुक्त व जिवंत शिल्पांकन हे बौद्ध धर्माच्या प्रारंभीच्या काळातील साध्यासुध्या तत्त्वज्ञानाची सुसंगत होते. लोकजीवन, श्रद्धा व परंपरा यांना जवळचे होते. यानंतरच्या महायान काळात बुद्धाच्या शारीर मूर्ती घडविण्यास प्रारंभ झाला. गांधार व मथुरा या केंद्रांत कुशाण राजवंशाच्या आश्रयाने हा संप्रदाय बहरला. अजिंठा, वेरूळ, बामियान व कालांतराने सर्वच देशात मूर्तींची निर्मिती झाली. सुरुवातीच्या काळात मूर्तीच्या चेहऱ्यावर एक शांत व सात्त्विक भाव कोरण्यात कलाकारांना यश आले, पण पुढे त्या साचेबंद झाल्या, त्यांच्या मुद्रेवरील स्मितसुद्धा कृत्रिम भासू लागले. गौतमाच्या जोडीला बोधिसत्त्व, यक्षगण, देवता यांच्याही मूर्ती निर्माण झाल्या. कथनशिल्प जवळपास लोप पावले. या पुढच्या काळात वज्रयान व तांत्रिक पंथांचा उदय झाला आणि वर्ण्य विषयांची व मूर्तींची विविधता व संख्या कितीतरी पट वाढली. अमिताभ, मैत्रेय, प्रज्ञापारमिता, वज्रचर्चिका अशा देवदेवतांच्या स्वतंत्र आणि ‘यब-युम’ म्हणजे मिथुनरूपी मूर्ती प्रचलित झाल्या. या दगडी तशाच पंचधातूंच्या होत्या. बंगाल, नेपाळ व तिबेट या भागांत अशा असंख्य मूर्ती मिळाल्या आहेत. देवदेवतांची संख्या व त्यांच्याभोवती उभारलेले कर्मकांड वाढत गेले, तसतसा या मूर्ती जास्तीत जास्त कृत्रिम होत गेल्या. शिल्पकाम क्वचित मुक्त असले, तरी बव्हंशी त्यात एक प्रकारचा साचेबंदपणा जाणवतो.

महाराष्ट्रातील सर्व स्पर्धा परीक्षांसाठी ऑनलाईन क्लास, व्हिडिओ कोर्स, टेस्ट सिरीज, पुस्तके आणि इतर अभ्यास साहित्य खाली दिलेल्या लिंक वर क्लिक करून मिळावा.

महाराष्ट्र अभ्यास साहित्य

अड्डा 247 मराठीचे युट्युब चॅनल

अड्डा 247 मराठी अँप | अड्डा 247 मराठी टेलिग्राम ग्रुप

Sharing is caring!